Jakich materiałów poszukują szkutnicy

Najbardziej popularnym gatunkiem drewna jest w dalszym ciągu mahoń, znamy ponad 100 gatunków tego surowca. W naszym kraju najczęściej kupowany jest mahoń afrykański, głównie sapele, sipo, kosipo, acajou. Zwolennicy odmiennej struktury usłojenia oraz barwy decydują się czasem na surowce z ameryki, jednak istotna barierą decydujca o wyborze może być duża różnica cenowa. Inne to czerwony niangon lub kotibe. Bardzo dużą popularność ma teczyna czyli teak birmański który charakteryzuje się dużą odpornością na warunki jakie panują na morzu oraz grzyby i insekty, jest tłusta, nie pęka, zachowuje długo świeżość ( jedynie może pokryć się delikatną patyną). Z racji wysokiej odporności i twardości wykorzystuje się ją na wykończenie pokładów. Drewno tekowe w południowej Azji występuje powszechnie w przyrodzie jak i również na plantacjach. Teczyna z plantacji jest sękata i z tego powodu wykorzystywana jest głównie w budownictwie. Dodatkowo jest te zdecydowanie mniej trwała.

Poza opisanymi gatunkami warte uwagi są:

Iroko – drewno podobne do teczyny lecz znacznie tańsze równie tłuste i odporne na warunki zewnętrzne ( wykorzystano go do pokrycia pokładu „Daru Młodzieży” ).

Framire – trwałe, nie pękliwe o delikatnej fakturze, łatwe w obróbce, odporne na gnicie.

Bosse – afrykański cedr o ciekawym łososiowatym kolorze.

Samba- nowoczesne szkutnictwo wykorzystuje powszechnie sambę, bardzo lekki surowiec stosowany jako wypełniacz w konstrukcjach przekładkowych. Kadłub wykonany z listew samby oblaminowany obustronnie nie wymaga konstrukcji wręgowej. Do utrzymania sztywności wystarczają grodzie i wypukłości. Ponadto to doskonały materiał na stery i miecze dla łódek regatowych.

Azobe – stosowane dla ochrony stali przed niszczącym działaniem łańcuchów kotwicznych.

Materiały z Europy:

Dąb – bardzo ceniony, łatwy w klejeniu, polerowaniu a zarazem twardy i odporny na warunki zewnętrzne. Silnie pracuje pod wpływem zmian wilgoci.

Jesion – drewno twarde, elastyczne i ciężkie z łatwością wykonuje się z niego elementy gięte, ale z powodu niewielkiej odporności na butwienie dziś niezbyt chętne stosowane w szkutnictwie. Z racji jasnej barwy i dekoracyjnego rysunku słojów, często wykorzystywane w postaci oklein do elementów zabudowy wnętrza kabiny jachtu.

Świerk – drewno o małej liczbie sęków, dużej wytrzymałości i elastyczności, dobry budulec na maszty, drzewce, wiosła.

Sosna – drewno silnie przesycone żywicą, co daje mu znaczną odporność na butwienie. Łatwe w obróbce, sprężyste. Chętnie wykorzystywane na budulec mniejszych jednostek. Jego wadą jest znaczna liczba sęków . Wyjątkiem jest prawie bezsęczna sosna taborska z okolic Ostródy i Mrągowa, obecnie pod ochroną .

Modrzew – powszechnie dostępne, prawie bezsęczne, o dużej sprężystości oraz olbrzymiej odporności na butwienie i szkodniki, trudne w obróbce. Powszechnie stosowane na elementy zładu kadłuba oraz poszycia klepkowe. Prawie nie pracuje pod wpływem zmian wilgoci.

Wskazówki co i gdzie zastosować

Nadbudówki najczęściej budujemy z różnych rodzajów mahoniu. Przy zejściówce z uwagi na duży ruch stosujemy tek i iroko. Wnętrze jaśniejsze zagwarantuje nam zabudowa z bosse lub framire, ciemniejsze zaś sapele lub kosipo lub mniej popularne sipo. Pośrednim rozwiązaniem z uwagi na barwę wnętrza będzie wykończenie z acajou. Zastosowanie teku i iroko nie jest wykluczone to tylko kwestia ceny.

Inne zastosowania budulca egzotycznego to pomosty, tarasy widokowe, wiaty, amfiteatry, umocnienia brzegów i skarp. Keje wykonane z drewna afrykańskiego wytrzymują wiele lat bez oznak jakiegokolwiek zniszczenia. Egzotyczne drewno to doskonały materiał do budowli hydrotechnicznych.